Καμί, Αλμπέρ

(Albert Camus, Μοντοβί, Αλγερία 1913 – Βιγιεμπλερίν, Γαλλία 1960). Γάλλος συγγραφέας. Υπήρξε γιος ενός εργάτη γης που σκοτώθηκε στον πόλεμο του 1914. Πραγματοποίησε ανώτερες σπουδές στο Αλγέρι, αλλά η φυματίωση τον εμπόδισε να σταδιοδρομήσει ως πανεπιστημιακός. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα –όσο ζούσε στην Αλγερία– υπήρξε μέλος του Κομουνιστικού Κόμματος. Ηθοποιός και οργανωτής θεατρικών παραστάσεων, έγραψε μερικά έργα, από τα οποία ένα –που απαγορεύτηκε αμέσως– ήταν εμπνευσμένο από την εξέγερση των μεταλλωρύχων του Οβιέντο (1934). Ύστερα από κάποια ταξίδια δημοσίευσε τους δύο πρώτους λογοτεχνικούς του τόμους: Η καλή και ηανάποδη (1937) και Γάμοι (1938). Αργότερα επιδόθηκε στη δημοσιογραφία, πρώτα στο Αλγέρι (στην εφημερίδα Alger republicain) και στη συνέχεια στο Παρίσι ως αρχισυντάκτης της εφημερίδας Combat την περίοδο της Αντίστασης και μεταπολεμικά. Στο μεταξύ δημοσίευσε ένα σύντομο μυθιστόρημα με τίτλο Ο ξένος (1942), ένα αριστουργηματικό επίτευγμα ουσιαστικής αφηγηματικής έκφρασης, και το δοκίμιο Ο μύθος του Σίσυφου (1943), όπου αναπτύσσει την αντίληψή του για το παράλογο, αντίστοιχη, από ορισμένες απόψεις, με την αντίληψη των υπαρξιστών. Επιβλήθηκε επίσης με δύο δράματα εκπληκτικής πρωτοτυπίας, Η παρεξήγηση και Καλιγούλας, τα οποία γράφτηκαν το 1942 αλλά ανέβηκαν στο θέατρο το 1944 και το 1945 αντίστοιχα. Ακολούθησαν άλλα δύο θεατρικά έργα, πιο αδύναμα όμως, με πολιτικό-φιλοσοφικό θέμα: Κατάσταση πολιορκίας (1948) και Δίκαιοι (1949). Με τo μυθιστόρημα Η πανούκλα (1947), που χαρακτηρίζεται από το κλασικίζον ύφος του, και το εκτενές δοκίμιο Οεπαναστατημένος άνθρωπος (1951), που έχει κύριο θέμα του τις σχέσεις μεταξύ επανάστασης και ατομικών αξιών, σημειώθηκε μια στροφή στη σκέψη του K., ο οποίος από τότε άρχισε να τονίζει τις ηθικές πλευρές ενός ουμανισμού τον οποίο αρχικά στήριζε στην ανακάλυψη της αλληλεγγύης που αναπτύσσεται μέσα στην εξέγερση. Το 1952 ήρθε σε σκληρή αντιπαράθεση με τον Σαρτρ, με τις θέσεις του οποίου είχε φανεί αρχικά ότι συγγένευε. Με εξαίρεση το σύντομο μυθιστόρημα Η πτώση (1956), τα τελευταία κείμενά του, πολιτικής θεματολογίας, μαρτυρούν μια αναδίπλωση. Ιδίως μετά την απονομή του βραβείου Νόμπελ (1957) θεωρήθηκε περίεργη η σιωπή του Κ. απέναντι στη βιαιότητα των γαλλικών κατασταλτικών μέτρων στη χώρα της καταγωγής του. Ο θάνατός του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τερμάτισε τραγικά την έντονη και περιπετειώδη ζωή του. Ο Γάλλος συγγραφέας Αλμπέρ Καμί.